تخمین عمر خستگی یکی از پل های فلزی شهر تهران و ارائه راهکارهای مناسب به منظور افزایش آن

هزینه نگهداری پل های احداث شده رو به افزایش است و بسیاری از آنها در اثر بارگذاری های مکرر با دامنه های متفاوت به عمر خستگی خود نزدیک می شوند. از سوی دیگر امروزه انتخاب عرشه های اورتوتروپیک برای پل های متوسط و بلند دهانه، به دلیل سختی قابل توجه در جهت طولی و بار مرده کم از محبوبیت خاصی برخوردار است. با این وجود به دلیل کاربرد انواع اتصالات جوشی عرشه های اورتوتروپیک در معرض آسیب های ناشی از خستگی قرار دارند. از این رو تهیه و تنظیم برنامه ای اقتصادی و به صرفه برای نگهداری و تعمیر این گونه سازه ها، نیازمند تخمین عمر باقی مانده خستگی آنها می باشد. اگرچه تحلیل خستگی بر اساس بار ها و ضرایب اطمینان تجویز شده برای طراحی و ساخت پل های جدید کاملا قابل اطمینان است، لیکن این روش معمولا منجر به تخمین دست پایینی از عمر خستگی باقیمانده پل های موجود می گردد. در مقایسه با روش آیین نامه ای اندازه گیری های دقیق میدانی مبتنی بر ترافیک واقعی عبوری از روی پل ها، روش بسیار دقیقتری برای ارزیابی عمر باقی مانده پل های موجود می باشد. در این پایان نامه روند ارزیابی های میدانی انجام شده برای تخمین عمر باقی مانده یکی از پل های فلزی شهر تهران با عرشه اورتوتروپیک ارائه گردیده است. این پلها در مطالعات و ارزیابی های آیین نامه ای به پایان عمر خستگی خود نزدیک شده بودند. در تحقیق حاضر اجزاء حساس به خستگی در عرشه ابزاربندی شده اند و نتایج کرنش های ایجاد شده بر اساس عبور ترافیک واقعی از روی پل برای مدت 8 روز جمع آوری گردیده اند. در نهایت عمر خستگی سازه در محل اجزاء بررسی شده بر اساس داده های میدانی برآورد شده است که نشان می دهد تحت رژیم ترافیکی حاضر عمر خستگی این اجزا قابل توجه می باشد. به علاوه با استناد بر مبانی نظری و مشخصات شاهتیر های پل مورد مطالعه، برای یک سری آزمایش های خستگی بر روی نمونه هایی با مقیاس کوچک که از یک شاهتیر در محل وسط دهانه و تکیه گاه تهیه شده بودند، انجام گردید.